Let it snow, of toch maar niet?

Dit is een column geschreven voor de krant van GeR.nl, het nieuwsbedrijf van de Fontys Hogeschool voor Journalistiek in Tilburg. 

Vroeger, toen ik nog een klein meisje was, was sneeuw geweldig. Het was vooral leuk wanneer de sneeuw nog helemaal vers was zonder enige sporen van dieren of mensen. Met alle kinderen in de buurt een iglo bouwen en daarna met z’n allen er eigenwijs in gaan zitten met een grote kans op instortingsgevaar. Van heuvels afsleden en het houden van sneeuwbalgevechten, nou ja, eerder ijsbalgevechten. Lekker onbezorgd in de sneeuw spelen, maar nu je meer verplichtingen hebt kan sneeuw storend zijn. Sneeuw maakt de wegen glad en veroorzaakt pijnlijke momenten. Zelf heb ik er genoeg meegemaakt in de afgelopen jaren. Twee jaar geleden stond ik nog in de kou bij Serious Request in Eindhoven, waar de sneeuw was vastgevroren aan de grond. Na drie uur was het gevoel volledig uit mijn tenen getrokken en hield ik het voor gezien. Iets wat veel mensen herkennen zijn situaties waarin je vol onderuit op de fiets gaat, terwijl er net een hele stroom middelbare scholieren voorbijkomt. Resultaat: lachende en wijzende scholieren en een gekneusde voet. Maar is sneeuw werkelijk zo storend? Ja, het is glad en ja, het is koud. Maar sneeuw heeft ook mooie kanten. Alhoewel, ik moet zeggen dat terwijl ik dit stukje typ, het moeilijk vind om de leuke kanten van sneeuw te bedenken. Sneeuw is leuk, zolang je binnen onderuitgezakt zit met een kop thee in je handen voor de openhaard en een filmpje op tv. Het is mooi dat de witte kleur van sneeuw meteen de hele omgeving oplicht, een stuk beter dan dat grauwe, grijze weer van een week geleden. De velden en straten staan vol met sneeuwpoppen die enthousiast in elkaar gezet zijn door ouders met hun kinderen, al moet ik eerlijk toegeven dat het soms eerder op een mutant uit een horrorfilm lijkt dan op die vriendelijk sneeuwman met een peen als neus en een sjaal om z’n hals. Natuurlijk is sneeuw ieder jaar weer een hele happening. Uiteindelijk kijkt iedereen elk jaar weer uit naar de dagen dat het voor het eerst gaat sneeuwen, inclusief ik zelf, want sneeuw blijft nou eenmaal speciaal, tenminste voor een dagje, als je binnen zit.